Okumaya
hazırlandığınız satırlar her nekadar bir mektubu andırsada Her dizesi
şahsıma ait olup çok mutlu ama sebepsiz yere biten bir ilişkinin
ardından umutsuzca yazılmış satırlardır...
Rio;
Kalabalığa çarpa çarpa ilerliyorum, kalbim çarpa çarpa. az sonra
saatlerce konuştuğum kişi ile buluşacağım, dışarı çıkmak için bir
saatimi harcadım ya boşuna. saçlarım bir türlü istediğim gibi olmadı.
üstüm başım temiz gerçi ama üstüme yakışmıyor gibi geliyor herşey.
yürüyorum, içimde uçmaya yeni başlamış kuş heyecanı, elimde sıkı sıkıya
tuttuğum telefonu , her on saniyede bir kontrol ediyorum, hadi ya arar
da duyamazsam diye. sesi o kadar güzel ki saraydan arıyorum dese
şaşırmayacağım.
-merhaba,
ondan duyduğum ilk cümle, hayatımın en kısa, en sıradan ama en heyecan
verici cümlesi. sonrasında titrek sesim, üstelik hastayım, kış.
boğazımı acıta acıta ona anlatıyorum. anlatıyorum , ne zamandır
kullanmadığım kalbim, zorlanıyor, uykusuzluktan sürekli uyuşuk başım.
-ne başkası oldu ne de olacak-
yalan. bir sürü insan girdi benim hayatıma. ilk gençliğin yeni yetme
heyecanı, ölçmeden , biçmeden bir sürü yalan yanlış ilişki yaşadım ben,
ilişmekle sınırlı. çok hoşlandıklarım da oldu tabii, aşık olduğumu
sandıklarımda .
-sen çalmazsan kapım açılmayacak-
gülüşün yeter aslında tüm kapılarımı açmaya, gülüşün; bir uzun
yolculuktan dönüşü gibi sıcak insanın kendi evinin. gülüşün en güzel
ruj dudaklarında. gülüşün bir masalın mutlu bitmesi. uzun yıllardır
hapsetmişim kelimelerimi, seninle açılacak çelik kapım, beni benden
koruyan.
-simdi içimde yanan bu ateş sanma ki bir son bulacak-
içim ateş, Bozüyük te kış. Bozüyük ün en sevdiğim zamanı. Gece
sokaklarda kar perilerinden başka kimse yok, büyük camlı vitrinler
sahipsiz, sadece kar izliyor mankenleri. Caddenin kenarında yürüyorum,
kar yağıyor her taraf bembeyaz, ama içim ateş, kibrit kibrit yanıyor
bedenimin her köşesi.
bu şarkı sürekli içimde takılı. durmadan çalıyor, değiştiremiyorum.
artık geçmez diyordum zaman ama geçti işte, her saniyesini hissederek
tükettim günleri. zamanın çabuk geçmesini de istemedim üstelik, onu
beklemek, onun için yaptığım ilk fedekarlıktı kendimce.
yürüyorum bunaları düşünürken.telefonum çalmadı hala, gelmezse diye
düşünüyorum bir yandan, ya vazgeçerse, ya işi çıkarsa. buluşacağımız
yere geldim şimdiden, daha gelmesine onbeş dakika var, hava soğuk,
bozüyük soğugu. havanın soğuk olduğunu çevremdekilerin yüzlerinden
anlıyorum, yoksa bir şey hissettiğim yok benim. bir beş dakika daha
geçti işte , aramadı. sonra göğsümün üstünde bir ince sızı, gömleğimin
cebinde telefon, -annem hep kızar aslında orada taşınmaz telefon kalbe
zarardır diye- kalbime zarar mümkün mü, arayan oysa hele. telaşla
açıyorum arayan o. sesi inceden alaylı,nerdesin diyor bekliyorum
diyorum,beklerim. olsun bir yüz dakika daha olsun, bir bin dakika daha
beklerim, yeter ki gelsin. problem değil diyorum telaşla, beklerim.
geldi işte. gülerek yaklaşıyor, hava yüz derece. hava bin derece.
ansızın bahar. acılarımı gösterdim ben ona, altını çizdim önemli
yerlerin, çiziklerle dolu kalbim.
bir panikle susmadan konuşuyorum, dinliyor ve gülüyor sadece, o
güldükçe ben konuşmaktan vazgeçmek istiyorum, susup onu seyretmek, ama
sessizliğe dayanamam ben, hiç bir zaman dayanamadım.
ne çok ayrılıklar gördüm istemeden, ne kadar çok bekledim, ne kadar
fedekar bir insan, bu hayatın gülen yüzü. şimdi düşünüyorum, senin
yerindeki pek çok kimse , benim kadar zor birisine ne kadar
katlanabilirdi diye.
sen hep sayfa sayfa kötü yazınla yazılmış mektup, sen ufak tefek
hediyeler, sen gözleri gülen kadı, -kadınım- beni hep mutlu ettin.
bir öyküyü yaşıyor-dum, bir öyküyü yazıyor-dum ben, kurmaca değil-di bu
sefer, hayatımın mutlu tek öyküsü-ydü, gözleri gökkuşağı olan kadın-dı;
hayat, soğuk, karlı ve vurdumduymaz bir bozüyük gecesiydi.. ve gece
yağan kar hiç bukadar mutlu etmemişti beni. kar değil, yalnızlığımdı
pencereleri damla damla yalayan; yıllarımı dolduran sensizlikti. hep
bir yani yarımlık, hep senden uzaktalik, hayattaki tek kimsemden
yoksunluk, yani kimsesizlikti. bir kavu$ma mucizesine inanma yolunda
harcanmi$ bir hayatin ansizin sonuna gelme ve o mucizeyi ya$ayamadan
bir ba$ina ölme korkusuydu kar. yine kar yagiyor, yine gece.. yine
bozüyük.. ve sen gidiyorsun. nereye gidiyorsun sevgilim?
sadece seni düşünerek nefes alabiliyorum... ".
madem varlığım acı vermiyor sana, madem ki ancak yokluğumda sevgimi
hissedebiliyorsun, öyleyse yokluğumla kal sevgili... madem ki
yokluğumla daha mutlusun, o halde yokluk benim bu aşk için büründüğüm
son kimlik olsun...
eskiden olduğu gibi seni tanımadan önceki olduğu zamanlar gibi
kırık dökük yolun kenarındayım. nabzım hala parmak uçlarımda. göz
yaşlarımdan biriken suda sana bıraktığım şişe içindeki yardım mesajları
hala ulaşmadı kıyılara. kırıkları hayallerin böyle dibine kadar
sızlatıyorsa.aşkımız başka lisanlarda, alt yazısı yanlış tercüme
edilmişse. gittinde de ne oldu. gittin de oldu böyle severken hala. beş
mermili rus ruleti aşkımız şansımız çok az artık.
sana yamadığım ben parçalarını söktüğümde üzerinden,geriye bir avuç
günah kaldı...şimdi ben yalnızım belki ama sen yoksun!ben baştan aşağı
bir ah,sen tepeden tırnağa günah...
ve aşk yerden göğe boş...
şimdilerde hep seni unutmayı düşlüyorum uykusuzluklarımda. bu bile
fikrini atmıyor aklımdan. oysa senin varlığın değil miydi benim
yüreğimi ferahlatan, gözlerimi güldüren, neden bu kadar mutlu olduğumu
soranlara karşılıksızlığıma sebep. neden şarkılar hep seni anlatıyor?
neden her şey bu kadar gözlerimi yakıyor? neden her şey bu kadar
anlamsız, neden herkes bu kadar manasız bakıyor bana şimdi?
yazdıklarım hep seninle başlıyor, yazdıklarım hep seninle bitiyor.
merak etme, ilk iz de sensin. ne çocukluk rüyalarım, ne gençlik
hayallerim, ne yaptığım planlar var aklımın labirentlerinde. sen
kocaman bir labirent olmuşsun, hiç bilmediğim koridorlarda aç, susuz
dolanıyorum devamlı. elimi nereye uzatsam sana dokunuyorum, nereye
baksam gördüğüm sensin. her akşam batan sen, her akşam batmayan sen,
her sabah doğan sen, her sabah doğmayan sen. sensizlik kuşatıyor bu
zalim şehri ve artık şehirsiz kaldım. insanın gönül sarayı
yıkıldığında, sokaklarda dolaşacağı bir şehri kalmıyor. insanın mihrabı
olmayınca, nere döneceğini şaşırıyor.
nedense içimde delice bir his ; bu masalı beraber bitireceğiz. hislerle
devam etmiyor hiçbir zaman yaşam. hissetmek ne kadar hayatî olsa da
yaşayışımızda, artık onlara güvenecek gücüm kalmadı. yoksa sadece bir
masal mıydın, çocukluğumla dalga geçen?
kalemim bitti kimbilir kaç kelime önce, hala yazmıyorum bunları
yokluğuna da ancak bu yakışırdı! yokluğu böyle sihirli birinin varlığı
hep beklediğim. oysa önümde hiçbir şey yok ve arkamda hiçbir şey yok.
geçen gün kaç kar tanesi düştü şehre? güneş kaç tanesini eritti? ya ben
sana kaç mektup yazdım hiç verilmemiş? kaç kelimenin kanı bulaştı
elime? kaç tanesini öldürdüm senin surlarını geçmek için? kaç tanesini,
kaleni fethetmek için öldürdüm? sahi, kaç kere öldüm? her kelimenin
önünden, elimde sancağımla koşan ben değil miydim?
gerçek; kovaladıkça uzaklaşan bir döngü gibiyken, ve sen o gerçeğin bir
parçası olmuşken, nasıl vazgeçebilirim bu güzellikten....? sürekli başa
alınan yarım yamalak filmlerden kaçarken, ve teklemeden, kusursuz
güzellikte giden bu filmi nasıl kapatabilirim mutlu sona ulaştırmadan?
illaki bir son varsa eğer, bu neden bir kez olsun ;mutlu ; bitmesin..?
çığlık atan, gırtlağına kadar sorun içinde boğulan bu insanoğluna
hayatında bir kez olsun şans tanıyan, ve gerçeği görmesi için işaretler
gönderen Allah, neden şimdi bana işaret mevzusunda cimri davransın..?
bu küçük ayrıntıları yakalayamayan , kendi yuvarlaklarında dönüp duran
bu canlılar, benim bitanecik işaretime, mükemmeli yakalamak üzere
olduğuna inandığım bu yüze neden kötü davransınlar?... buna izin
vermeyeceğim..
hayatta sonsuz olan hiç bir şey,hiçbir duygu yoktur dedigim bu
günlerde, seninle mutluyum, seni aliyorum kendi yuvarlagima...kendi
pencereme..kendi küçük dünyama...benimle oraya gelir misin..? benimle
orda yürüyüp, benimle güler misin..? bu koca ;genellemeler
;kalıplaşmalar ; ;somutlaşmalar; dünyasında , istisnam olur musun?
kalıplara bürünmeden, yan yanayken ;güven ; le soluk alır mısın ve o
buharı bana da hissettirir misin..?
konuşmaktan, açiklamaya çabalamaktan yorgun düştügüm
zamanlarda,-sebepsiz gibi görünen ve anlatmasi genelde zor olan-aglama
krizlerime, seni belki de zaman zaman kendimden çok sevip saçma sapan
koruma teşebbüslerime, hayatimda hep aradigim ama Allah ın artık bana
aciyip gönderdigi meleklerden biri oldugunu düşündügümden kimseyle
paylaşamamama, ve en kötüsü seni sevgimle bogabilecegim dakikalara
tahammül edebilir misin..? elimi tutar misin her şeye ragmen..bu
genellemelerden kaçip, benimle kocaman bir istisnada nefes alir
misin..yalanin , sahteciligin olmadigi bir yer de..acilarin sevinçlerin
başarilarin tüm dünya olgu ve duygularinin ;gerçek ; oldugu bir yerde.
benimle kal lütfen....benimle orda ol...
Konu: öyküm.. 
Salı Ağus. 05, 2008 4:05 am
