Ağgül'e varıp sorsalar; deseler ki,
"Söyle terk edermisin? Yıllardır yavuklu bildiğin Mustafa'nı terek
edermisin ?" Ne der acep Ağgül. Terkederim dermi ki hiç seven sevdiğini
terk edermi? Ama töreler gelenekler ana babanın baskısı koparıp götürür
seveni sevdiğinden. Geride kalan derdini türkülere döker. Türkülere
sığınır, içini türkülere boşaltır. Giden gittiğini bilir, içine atar
dertlenir kaygulanır o kadar.
Derler ki, Ağgül köyün varsıllarından Mürsel ağanın kızıdır. Güzel mi
güzel simsiyah saçlar, kestane rengi gözler, salına salına yürüyüşü
yürekleri yakarmış. Köy gençlerinin gözü Ağgül’de ama kimse
de yan gözle bakamazmış. Nedeni de Mustafa. Herkes sayar severmiş
Mustafa 'yı. Yoksul bir ailenin çocuğu olan Mustafa babası öldükten
sonra evin bütün sorumluluğunu yüklenmiş, anasını ele muhtaç
bırakmamış. Alnının teriyle geçimini sağlıyor. Bazen zorlansa da
yakınmıyor Mustafa. Ağgül'üne de kavuşursa tasası kalmayacak. Gel gör
ki, Ağgül'ün babası verimkâr değil. "Mustafa kim oluyor ki bizden kız
isteyecek o ilkin karnını doyursun" diyormuş. İyi hoş ama Ağgül öyle
demiyor. "Bir lokma bir hırka olsun yeter artığını istemem" diyor diyor
ya dinleyen kim. Babası tam bir şehirli düşkünüymüş "Şehirli köylüden
daha iyidir bizim Şefketgil şehire gitti de eli yüzü açıldı temiz yiyor
temiz giyiniyorlar, benim kızım da şehirliye layık" diyor da başka
birşey demiyormuş. Onlar böyle diye dursun Mustafa ile Ağgül sık sık
buluşup akşam karanlığı çöküp el ayak çekildi mi soluğu Ağgül'lerin
bahçesindeki ceviz ağacının altında alırlar ve "Yarın son olsun kaçıp
gidelim burdan" diye kavilleşip ayrılırlarmış. Üç gün beş gün, üç ay
beş ay hep kavilleşiyorlar, hep yarına bırakıyorlarmış. Sözün kısası
altı ay geçiyor aradan.
Günlerden bir gün Mustafa yine gelip cevizin altında beklemiş. Ay
tepede, ay tepeyi aşıyor, ay kayboluyor Ağgül yok ortada. Cevizin
altında uyuyup kalıyor. Mustafa, sabahın ilk ışıklarıyla uyanıyor;
gördüğü düşleri hayıra yormaya çalışıyor. Daha sonra kalkıp köyün
kahvesine gitmiş. Dalgın dalgın çayını içerken çocukluk arkadaşı Zamir
gelmiş kahveye. Varıp Mustafa'nın yanına yavaştan "Seninkini akşam
vermişler lokumu dağıttılar elini çabuk tut kaçır yoksa havanı alırsın"
demiş. Mustafa ayıkmış birden "Demek işin içinde iş varmış demek onun
için gelmemiş Ağgül" diye konuşmaya başlamış kendi kendine. "Şehirden
bir tanıdıklarının oğluna vermişler. Keleşzadeler'in oğluymuş. Zengin
adamdırlar konakları dillere destan saray gibi. Elini tez tut yoksa
gitti gider Ağgül" deyince yüreği bir ateş harmanına dönmüş
Mustafa'nın. Yan babam yan. Akşamı zor etmiş Mustafa. Hemen koşmuş
ceviz ağacının altına sabahı etmiş ertesi akşamı etimiş yok. "Daha
kaçgün oldu kavilleşeli ne çabuk sözünden döndü" diye içi içini yemeye
başlamış. Bir yandan da umudunu yitirmiyor "Ağgül bensiz olmaz döner
gelir bir gün" deyip ceviz ağacına gidiyormuş sık sık. Derken düğün
günü gelip çatıyor Keleşzadeler'in düğünü de şanına uygun davullar
çifter çifter, kazanlar kaynıyor. Düğün üç gün üç gece sürmüş. Mustafa
da daha fazla dayanamıyıp köyden kaçıp dağlara gitmiş. Ama
uzaklaşamıyor gözü ceviz ağacındadır hep. Dönüp dolaşıp düğünün son
günü köye geri gelmiş. Ağgül’ü arabaya bindirmişler araba
ağır ağır yola düşmüş. Mustafa da köyün en yüksek tepesi olan
Kırlangıçtepe'ye tırmanmış. Şehre inen yol ayaklar altında düğün
alayını gözden kaybolana dek seyretmiş. Mustafa artık kolu kanadı kırık
deli gibidir ne yapacağını bilemez. "Ben Ağgül'süz nasıl yaşarım, ama
döner bir gün mutlaka kaçar gelir bana" deyip umutlanır. Günler günleri
eskitir, aylar ayları. Hiçbir haber yoktur. Tek haber, arada şehre
inenlerden yolu düşüp konağın önünden geçenlerden gelirmiş. Ağgül'ü
yüzünü cama dayamış dalgın dalgın düşünürken görürlermiş. Mustafa'yı da
en son elinde bir ceviz fidanıyla Kırlangıçtepe'ye tırmanırken
görmüşler. Tepenin en görünür yerine diker fidanı sonra da yanık
sesiyle bir türkü tutturmuş. O günden sonra kimse bilmez Mustafa'ya ne
olduğunu. Kimi Çukurova'ya yerleşti der kimi ‘canına
kıydı’ der. Ama Mustafa'nın son gün söylediği türkü kimsenin
dilinden düşmemiş. Köyün de sınırlarını aşıp yankılanmış.
Kaynak:
Yaşar Özürküt
Öyküleriyle Türküler 1
İstanbul, 1999
Konu: Ağ gül Seni Cemekanda Görmüşler 
Salı Ağus. 05, 2008 4:28 am
