Türkü:
Kendilerine mahsus beste ile okunan halk şarkılarına Türkü denmektedir.
Türkülerin, Varsağı, Kayabaşı, Türkmani, Çukurova,Bozlak Kerem, Kesik
Kerem ve Karacaoğlan gibi birçok türleri vardır. Aralarındaki fark
güfteden değil ezgisindendir.
Konya Türküleri:
Konya'da ençok söylenen Türküler, Bozlak ve Çukurova ile oynak makamlarıdır. Süratli okunduklarından oyun havası da denilir.
Selçuklular'dan bu yana devamlı çoğalıp gelen türkülerimiz sanat
değerini ve geçmiş dönemlerin hissiyat ve fikirlerini müşahade etmekte
olup diğer taraftan da hasret, tepki, ilenme, isyan etme, kafa tutma,
ezgi, dilek, ağıt, yakınma, eğlence ve acınmalar nakış nakış
işlenmektedir.
Konya türkülerinde güfte ve saz ikilisi büyük bir uyum içindedir.
Seçilen her söz aynı tef ve kaşık seslerine adapte edilmiştir.
Anadolu'nun zengin folklör hazinelerinden biri de Konya'nın mahalli
motif ve güzellikleri ile süslü türkülerdir. Eski dönemlerden Mevlevi
dergahlarında semâ ayini içinde Konyalı müzisyenler kendi aralarında
muhabbet yaparken oturak alemlerinde beste yapıp türkü söylemişler.
Konya türküleri muhabbet toplantıları oturak âlemlerinde bir arada
sunulur.
Konya türkülerinden bazıları:
Konya Peşrevi, Sandıklı, Sabahın Seher Vakti, Menteşeli, Sille,
Asabilsem, İçme Beyim, Urfalıyım, Mapushane, Üsküdar, Saffet Efendi,
Turnalar, Bülbül, Aksaray Develisi, Efendim, Divan. Nafiledir Sevgilim,
Aksinne, Karanfil, Çay Kenarı, Karakoyun, Emmiler, Enginli Yüksek
Kayalarımız, Çıbık Telden Bağlamam, Lima, Süpürgesi Yoncadan, Aslan
Mustafa'm, Kozan Dağı, Necip Oğlan, Bağlar Gazeli, Tosun At, Şerif
Hanım, Memberi, Elmalı, Atımı Bağladım, Furun Üstünde Furun, Eczanenin
Şişeleri, Camiinin Mazini Yok, Alim, Evlerinin Önü, Tatar, Eşme Kaya,
Kabak, Elmaların yongası, Gül Dibi Belleniyor, Baygın Cemilem, Hocam,
Sabab Oğlanın, Karamanlı, Mezar Arası, Candarmalar, Hafız Mektebden
Gelir, Mapus Damlarına Serdim Postu, Yeşilim