Aşk Ateştir, öğüt Yeldir

Konu: Aşk Ateştir, öğüt Yeldir Çarş. Haz. 11, 2008 2:38 pm

Bir gün pervane böceği muma aşık olur...

Biri pervaneye şu sözleri söyledi:

Ey ufacık böcek, minicik kanatlı hayvan! Sen kendine lâyık bir dost
tut. Öyle bir yola git, öyle bir yol tut ki, biraz olsun başarı
umabilesin. Sen kim, mum kim? Sen neredesin, mum sevmek nerede?
Semender değilsin. Ateşin etrafında dolaşma. İnsan önce kendini
bilmeli, yiğitliğini denemeli, ondan sonra savaşa atılmalı.

Yarasaya baksana! Güneşten saklanıp gizlendiği için gündüzleri
ortalarda görünmüyor, geceleri meydana çıkıyor. Demir pençeli kimse ile
savaşmak, câhillik, kendini bilmezliktir.

Düşman olduğunu bildiğin birisini dost edinmek akıllıca bir hareket değildir.

Ey pervane! Kimse sana mumun uğrunda nâhak yere ve boşu boşuna öldüğün için iyi ediyorsun demez.

Bir dilenci padişahın kızını isterse, bu saçma bir fikir beslemek, mânasız bir harekette bulunmak demektir. Ensesine tokadı yer.

Bir mecliste mum yandığı vakit, padişahlar bile yüzlerini ona
çevirirler. Hâl böyle iken mum hiç sana, senin gibi âşıka yüz verir mi?

Karşısında o kadar padişahlar varken, büyükler dururken senin gibi bir müflise iltifat eder mi hiç ? Ben zannetmem.

Mum herkese nezaket, yumuşaklık, fakat sana kızgınlık gösterir. Çünkü sen zavallısın, biçâresin.

Yüreği yanık pervane ona şu cevabı verdi:

Ey tuhaf adam! Sen bu sözlerinle tuhaf oluyorsun ama iş tuhaf değil.
Mum beni yakarmış, yanarmışım. Bunun ne önemi var. Yansam ne olur,
kavrulsam ne çıkar. Gönlümde İbrahim'in ateşi var. Nemrud'un ateşi
İbrahim'e nasıl bir gülizâr oldu ise, mumun ateşi de benim için bir
gülistandır.

Gönül, canânın eteğine çekmez, canânın aşkı canın yakasına yapışır.

Ben kendi isteğimle kendimi ateşe atmıyorum ki! Boynumdaki aşk zinciri
beni ateşe sürüklüyor. Mumun ateşine kavuştuğum zaman yanmıyorum ki, o
beni uzakta iken yakmıştı.

Yâr, güzellik ve sevilmek icabı istediğini yapar.

Ona: Yapma, etme, günahtır denilmez ki!

Ben, yârimi sevdiğim için onun ayakları altında can vermeye hazırım.
Emelim budur, zevkim de bundan ibarettir. Can benim değil mi? Kim buna
engel olabilir?

Dost var iken bana varlık yakışmaz. İşte bunun için can veriyorum. İstiyorum ki, yalnız o var olsun.

Yârim güzeldir, beğenilmiştir. İstiyorum ki, ben yanarken çıkardığım
alev ona sirayet ederek onun ışığına katılsın, onun ziyasını arttırsın.

Ey bana öğüt veren! Diyorsun ki: Git, kendine göre birisini bul, onu dost edin!

Bu öğüdün bana hiçbir faydası yok. Bana kâr etmez, teısir etmez. Bilir
misin ki, aşığa nasihat etmek akrebin soktuğu kimseye sızlanma, inleme
demeye benzer. Sindbad kitabında çok güzel bir nükte vardır. O da şudur:

Aşk ateştir, öğüt yeldir.Yel, ateşi alevlendirir. Bir kaplanı ne kadar dövsen, o nisbette hırçınlaşır, öfkesi şiddetlenir.

Ey nasihatçı! Sen bana fenalık yapıyorsun. İstiyorsun ki, yüzümü ateşli yerden ateşsiz, soğuk yere çevireyim.

Şimdi sıra benim. Ben sana nasihat vereyim de dinle.

Daima kendinden iyisini ara. Kendin gibilerle vakit geçirmek, vaktini
zâyi etmektir. Kendi emsalinin peşinden ancak kendini beğenmişler
gider. Tehlikeli yerlere ise ancak sarhoşlar gider.

Nitekim ben aşka düştüğüm zaman onun bütün belâlarını da düşündüm. Kelleyi koltuğa aldım da bu yola girdim.

Sadık bir aşık isen elini canımdan çek. Canını vermeye kıymayanlar
kendini beğenen korkaklardır ve sevgiliye değil de kendi şahıslarına
âşıktırlar.

Bir gün gelecek, nasıl olsa ecel pusu kuracak beni alıp götürecek. Onun
için nazlı sevgilim beni öldürsün daha iyi. Onun uğrunda, onun elinde
güle oynaya can veririm. Madem ki, ölüm haktır ve alına yazılmıştır,
cânan uğrunda, onun elinde ve yanında ölmek daha iyi değil mi?

Bir gün ister istemez öleceksin. Yârin ayağı dibinde can vermek daha iyi değil mi?

Pervâne sâdık bir âşıktır. Tek bir ışık etrafında döner durur ve
kendini yok eder. Onun yok oluşu, Vahdet yolundaki dervişin hâline
benzer. Işık ilâhî aşk, pervâne ise bu aşk ile yanıp tutuşan ve hatta
yokluğa erişen derviş demektir.