Down Sendromlu Çocukların Gelişimsel Özellikleri

Down Sendromlu çocuklar, normal gelişim gösteren çocuklarla
karşılaştırıldıklarında tüm gelişimsel alnlarda gerilik gösterdikleri
görülmektedir. Erken çocukluk döneminde, Down sendromlu çocukların gelişimleri,
normal gelişim gösteren çocuklarınkine benzer şekilde, aynı sırayla fakat daha
yavaş olarak gerçekleşmektedir. Down sendromlu çocuklar bilişsel, dil,
kişisel-toplumsal gelişimi alanlarında gerilik göstermektedir. Bu gerilik
yaşamın erken döneminde çok belirgin olmamaktadır. Ancak çocuğun büyümesiyle
belirgin hale gelmekte ve zamanla yaşıtları ile arsındaki fark daha da
açılmaktadır.

1. BİLİŞSEL GELİŞİM:
Down sendromlu çocukların nörolojik
sistemlerindeki yetersizliğin zihinsel süreci etkilemesi sonucu, çocuğun
hareketleri, çevresini algılaması, çevresinde bulunan insanlarla iletişimi,
öğrenmesi, ses çıkarması, koordinasyonu, konuşması gibi pek çok gelişimsel süreç
olumsuz olarak etkilenebilmektedir. Down sendromlu bireylerin normal gelişim
gösteren bebeklere göre daha pasif, gevşek, çevrelerine ilgisiz, sesiz ya da
fazla huysuz olmalaroı söz konusu olabilmekteyse de, büyük çoğunluğu
yaşamlarının ilk aylarında diğer bebeklerden farklı değillerdir.

Down
sendromlu bebeklerin bilşsel gelişimi, normal gelişim gelişim gösteren
çocuklarla aynı sırayı izlemesine karşın, gelişimsel hızları yaşıtlarına göre
daha yavaş ve gecikmeli olmaktadır. Bu gerilik kimi çocukta daha az iken kimi
çocukta çok ağır bir tabloyla karşılaşılabilmektedir. Yeni doğduğunda beslenme
bozukluğu, tiroid ya da büyüme hormonu azlığı, ağır kalp sorunları ve benzeri
problemler söz konusu olan Down sendromlu bebeğin fiziksel gelişimi (boyunun
uzaması, kilo artışı vb.) de beklenenden daha yavaş olmaktadır. Bu yavaş büyüme,
Down sendromlu çocuğun gelişimsel sürecindeki kazanımlarını da olumsuz yönde
etkilemektedir. Çocukta görme ve işitmeyle ilgili bir problemin olması ve geç
fark edilmesi, tedavisinin yapılmasındaki gecikme gibi nedenler de öğrenme
sürecinde yetersizliklere neden olmaktadır.

2. DİL GELİŞİMİ:
Down
sendromlu bebeklerin konuşma ve dil gelişimi yaşamın ilk yıllarından beri
genellikle gecikme göstermektedir. Bu gecikme iştme kaybı, ağız ve dil
kaslarındaki hipotoni (kas gevşekliği) ve çocuğun bilişsel gelişimindeki
geriliğin etkisi sonucunda olabilmektedir. Araştırmalar, Down sendromlu bebeğin
en çok dil alanında geri olduğunu, bu alandaki geriliğini çevresininin dille
ilgili özellikleriyle de bağlantılı olduğunu ortaya koymaktadır. Normal gelişim
gösteren çocuklar, ikinci yılın sonuna doğru sözcüklerin birbiri ile olan
ilişkilerini anlamaya başlarken, bu süreç Down sendromlu çocuklarda çok daha geç
olmaktadır. Normal gelişim gösteren bebeklerde3. veya 4. aylarda çıkardıkları
sesler artmakta daha sonra ilgisini konuşmaktan çok çevresine ve konuşulanlara
çevirdiği için çıkardığı seslerde azalma görülmektedir. Down sendromlu
bebeklerse daha geç olarak ses çıkarmaya başlamakta, çevrede konuşulanları
dinlemediği ve dikkat etmediği için çıkardığı seslerde diğerlerindeki gibi
azalma olmamakta, bu azalma daha sonra görülmektedir. Kas gevşekliği çocuğun
beslenmesinin yanı sıra konuşma becerilerini de etkileyebilmektedir. Konuşmada
ve yemek yemede aynı kaslar (yüz, ağız, omuz ve gövde kasları) kullanıldığı
için, kaslardaki gevşeklik kelimelerin şekillendirilmesini ve yiyeceğin ağız
içinde çevrilmesini zorlaştırmaktadır. Gövde kaslarındaki gevşeklik de konuşma
sırasında nefesle ilgili gerekli desteği oluşturmada zorluklara neden
olabilmektedir.

3. KİŞİSEL VE TOPLUMSAL GELİŞİM:
Çocuğun
çevresindekilerle ilk iletşimi ağlama yoluyla olmaktadır. Çalışmalar ilk yıla
Down sendromlu bebeğin ağlamasının hem nicelik hem de nitelik açısından diğer
çocuklardan farklı olduğunu, normal gelişim gösteren çocuklardan daha uzun
ağladıklarını, daha fazla mızmızladıklarını ve daha az ses çıkardıklarını
göstermektedir. Down sendromlu çocuklar altıncı aya kadar genellikle daha az
ağladıkları için uslu bebekler olarak adlandırılabilmekte, bu da bebeğin
yetişkinlerle daha az iletişime girmesine neden olmaktadır. Performansları
oranında gecikmeli de olsa, normal gelişim gösteren çocukların yaptığı gibi Down
sendromlu bebeklerde konuşulduğunda gülümseyerek ya da ses çıkararak yanıt
vermekte, kucağa alınmak istediğini göstermekte, eğlenceli oyunlardan
hoşlanmakta, diğer çocuklar gibi çevresinin dikkatini çekmek için bağırmaktadır.
Yapılan çalışmalarda Down sendromlu çocuklarda görülen kalp hastalığı, kas
gevşekliği gibi problemlerin , bu çocukları öz bakım becerilerini kazanmalarını
olumsuz yönde etkilediği belirlenmiştir. Olanak tanındığında ve uygun eğitim
verildiğinde bağımsız yaşam becerilerini kazanabildikleri ve yaşamlarını daha az
bağımlı olarak sürdürmeyei başarabildikleri gözlenmiştir. Zihinsel engelli grup
içinde Down sendromlu çocukların diğerlerine göre daha sosyal, mutlu, sevecen ve
daha güler yüzlü oldukları bilinmektedir.

Genellikle Down sendromlu
çocuklar neşeli, sempatik, sevecen, sosyal, canlı, mutlu ve çevresiyle iyi
ilişkiler kurabilen çocuklar olarak tanımlanmakla birlikte, bu çocuklarda
duygusal ve davranışsal problemlere de rastlanabilmektedir. Bu problemlerin
normel gelişim gösterenlere göre daha fazla olduğu,buna karşın diğer nedenlerle
zihinsel engelli tanıs almış gruplara göre daha az olduğu görülmektedir. Down
sendromlularda dikkat toplam, problem çözme ile ilgili yetersizliklerin yanı
sıra hiperaktivite, stereotip (davranışın tekrarlanması) gibi bazı promler
davranışlara da rstlanmaktadır. Bu davranışlar erken çocukluk döneminde çıkmadan
önce ya da yerleşmeden önce anne ve babaların uygun yaklaşımları ile
engellenebilmekte ya da en aza indirilebilmektedir.

paylasım için TsK

Misafir

bilgi ve paylaşımlarınız için tşk ler pirat

Ellerinize ve emeğinize sağlık bilgi ve paylaşım için tşk...
saygı...

paylaşım için teşekkür emeğine sağlık

saygı...