Çirkin Postacı

Konu: Çirkin Postacı Paz Tem. 27, 2008 6:45 pm

Çirkin Postacı

Dünyanın bana zindan olduğu günlerdi. Sanırım birkaç defasında da
evden ağlayarak dışarı çıkmıştım... Hayatım kararmıştı da bir ışık

bekliyordum sanki ama yoktu. İşte böyle düşündüğüm günlerde

daire kapıma sıkıştırılmış bir Mektup buldum. Hayretle baktım

üzerinde göndericisi yazmayan zarfa. Sonra odama girip açtım...

"Acıları paylaşmak insanların vazifesidir" diyordu. "Senin geçtiğin

sokakta ben de vardım. Ama bir sokakta ya ben olmamalıydım
veya paylaşılmamış acılarını içinde gezdiren bir insan!..."

Mektubun sonunda da isim yazmıyordu. Peki kimdi bu?
Kimdi, neden yazmıştı bu notu ve neden bana yazmıştı?

Aslında hoş sözlerdi...Ve aslında bir mektuba da deliler gibi

ihtiyacım vardı. Acaba dediğini yapacak mıydı, yazacak mıydı

her gün?.. Bunu zaman gösterecekti. İlk gün kafam karıştı.
Hem kendi problemlerimi hem dün gelen mektubu, hem de
yeni mektupların gelip gelmeyeceğini düşünüyordum. Sonraki gün

posta kutumda beyaz bir zarf buldum. Kalbimin çarptığını hissettim...

Yazı aynıydı, odama girip okumaya başladım mektubu.

Bu inanılmazdı.. Bir bardak su içercesine bitiverdi mektup.
Doymadım! Bir bardak su daha almış gibi kendime ve

susuzluğumu kandırır gibi yeniden okudum altı sayfayı...
Sanki tanıyordu beni, sanki yıllardır dertleşiyordum onunla...
Altıncı sayfanın sonunda diyordu ki; "Yarın yine yazacağım..."

Yarın yine yazdı, öbür gün yine..Ve sonraki günler yine yazdı...

Her mektubunun sonunda, yarın yine yazacağına ait not vardı

ve her gün de dediğini yapıyordu. Her gün işyerinden dönerken

kalbim çarpıyordu heyecanla... Her gün görüyordum posta kutumun
bugün de boş olmadığını ve gariptir; artık yapayalnız olmadığımı,
kalbimin boş olmadığını hissediyordum. Bu mektuplar yüreğime

giriyor sıkıntılarımı eritiyor ve beni yarınlara doğru itiyordu.

Zannediyordum ki; bunlar olmadan yaşayamayacağım.

Öylesine alışmıştım ki onlara, olmasalar sanki nefes alamayacağım!...
Vakit buldukça oturup eski mektupları bile yeniden okuyordum.

Zaman geçti ve zamanla beraber sıkıntılarımda geçti.
O günlerden geriye sadece eski mektuplar kaldı. Bir gün içimde

karşı koyamadığım bir merak peydahlandı; kimdi bu?
Nasıl biriydi? Onunla ilgili her şeyi merak etmeye başladım.
O her gün yazıyordu ve nasılsa her gün yazmaya devam edecekti.
Bundan emin olduğum için de, yazılarında anlattıklarından çok

nasıl bir kalemle yazdığına, neden bu kağıdı seçtiğine, yazı stiline

aklımı takmaya başladım... Yazıları öylesine deva olmuştu ki bana,

onunla ilgili her şey de mükemmel olmalıydı. Ama her şey...

O gün evde kalmıştım. Kahvaltı yapmış ve bu harika mektupların

en azından nasıl birisi tarafından getirildiğini görmeyi koymuştum

kafama... Öğle vaktine doğru sokağa giren postacıyı gördüm.

Koşarak aşağı indim. Mektubumu kutuya bırakmıştı, eli henüz
havadaydı...Göz göze geldik. Aman Allahım... Aman Allahım,

bu ne kadar çirkin bir adamdı böyle! Dondum kaldım... O da başını

eğdi döndü ve gitti. Orda öylesine bekliyordum şimdi...
Kutuyu açıp mektubu bile alamıyordum. Bunca zaman, bunca

güzel bir mektubu, bu kadar çirkin biri mi taşımıştı? O öptüğüm,

kokladığım, göğsüme bastırdığım, yastığımın üzerine koyduğum

mektuplarıma benden önce bu adamın mı eli değmişti?
Saçmaladığımı biliyordum ama böylesine güzel duygularıma

bu çirkin yaratık karıştı diye az önce getirdiği zarfı alamıyordum.
Kapıyı açtım, dışarı çıkıp bir adım attım. Çoktan gitmişti. Neye
olduğunu bilmiyordum ama çok kızgındım. Zarfa dokunmadan çıktım
yukarıya.

Odama girdim, eski mektuplarıma baktım. Biliyordum, onlar benim

en zor günlerimle bugünüm arasında köprü olmuşlardı, ama onlara da dokunamadım. Bu güzelliğe bu çirkinliği yakıştıramıyordum!

Ertesi gün iş dönüşü baktım ki, kutuda hâlâ o aynı kirli mektup var!
Almadım. Sonraki gün baktım; aynı mektup yine yapayalnız beklemekte.
Bir kaç gün sonra ise kutuya bile dönüp bakmamaya başladım...

Altı yedi hafta sonra dünya yine karanlık gelmeye başladı bana.

Bir dosta, bir morale ölürcesine ihtiyaç duymaya başladım...

Her şey çok ağırlaşmıştı yeniden. Uyku bile uyuyamıyordum.

Mektup aklıma geldiğinde gece yarısını geçiyordu. Tereddüt
bile etmeden aşağı indim, kutumu açtım ve mektubu aldım.

Bir saat içinde üç defa okumuş, özlemiş olarak göğsüme bastırmış
ve uzun zamandır ilk defa böylesine huzur içinde uyuyabilmiştim.
Bunlar benim ilacımdı biliyordum. En çok o gün merak etmiştim,
bir daha ne zaman yeni bir mektup geleceğini... Ve o akşam gözlerime
inanamadım; kutumda mektup vardı. Yazı aynıydı, zarfta yine isim

yoktu. Üstelik bunda postanenin damgası da yoktu...

Açtım zarfı;içindeki kısacık mektupta şunlar yazıyordu;

"Sana gelmiş bir mektubu kırk sekiz gün okumamakla ne kazandığını

bilmiyorum... Ama artık benim sana yazmaya vaktim olmayacak.
Çünkü tayinim çıktı ve bugün başka bir şehre gidiyorum. Hoşçakal!

Çirkin Postacı..."

Donmuş kalmıştım şimdi... Derin bir pişmanlık düğümlendi boğazıma,

hıçkırarak eve girdim. Çantamı açtım; tarakların,rujların ve diğer

karışıklığın arasında bulduğum mavi göz kalemiyle, bir kağıda;
"Lütfen bana tekrar yaz" yazıp posta kutuma koydum.

Bir daha hiç kilitlemediğim kutuda,
aynı notum iki yıldır yapayalnız bekliyor...

Misafir

posta kalmadı abi artık teknolojiyi takip etmiyorsun sanırım bir de teknoloji işi yapıyorsun telefon diye bir şey var ama tabi sende diyorsan ki ben mektuba döktürmek istiyorum karar senin saygı dutmakta bize düşer

paylaşımlar için tşk ler pirat

Konu: Geri: Çirkin Postacı Perş. Ağus. 07, 2008 8:39 pm

paylaasım ıcın tesekkurler elınıze saglık

Konu: Geri: Çirkin Postacı Cuma Ağus. 22, 2008 12:12 pm

rica ederim arkadaşlar görevimiz

yorumlarınız için ben teşekkür ederim

Konu: Geri: Çirkin Postacı Ptsi Eyl. 15, 2008 3:58 pm

Paylaşım için tşk...

saygı...